نیازی نیست لابد که تکرار کنم عاشقانه هایی که نوشته می شوند ، همه و همه برای « تو» است . چه از خود من باشند و چه از دیگری .      « تو» یی که هنوز که هنوز است باور نکرده ای دوست داشتنت را .

از قیصر امین پور می نویسم این بار . از « آیینه های ناگهان» . با هوای نوشته هایی که از من خوانده ای  بخوان تا دوباره مشکلی پیش نیاید که نیک می دانم اگر این گونه نخوانی به سادگی برداشت دیگری نصیبت می شود که مقصود من نیست . 

         « هر چه هستی باش !

                                اما کاش ...

            نه ، جز اینم آرزویی نیست :

            هر چه هستی باش !

                                اما باش ! » 

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در جمعه 86/6/2 و ساعت 6:27 عصر | نظرات دیگران(بدون)