شمارههشتم « شهروند » چند مقاله ی جالب دارد : مطلبی راجع به نقش قوام و مصدق در تاریخ ایران و به خصوص واقعه ی 30 تیر . جالبی این مقاله در رد و نقد سیاست مصدق استو تمجیدی در لفافه از قوام . اما مقاله ی فرید مدرسی درباره ی رابطه ی کاشانی و بروجردی و نواب صفوی را به هیچ وجه از دست ندهید . آخرین مورد پرونده ای بسیار جالب در رابطه با سنگسار است . گزارشی مصور از سنگسار در تاکستان و مقاله ای فوق العاده ازعمادالدین باقی از مطالب این پرونده است.
اما شماره نهم « شهروند » خواندنی تر است . این شماره حاوی چند پرونده جالب است . اولین مورد پرونده ای است در رابطه با ترکیه ، که سرمقاله محمد قوچانی با عنوان « آتاتورک مسلمان » نیز در رابطه با آن است . مقاله ای که تا روزها بعد مشمول انتقادات لطیف ! کیهان شد . پرونده بعدی در رابطه با اصول گرایی است . با مطلبی افتضاح از رضا خجسته رحیمی . ایشان در این مطلب کوتاه سعی دارد تا مبانی فکری اصول گرایان ایران را به دکتر شریعتی پیوند بزند و در اثبات نظریه ی خود ، « بازگشت به خویشتن » دکتر را مبنا قرار می دهد . اما ایشان یا « کویریات » دکتر را نخوانده است و یا این که به هیچ وجه چیزی از نوشته های دکتر سر در نیاورده است . « کویریات» اصلا تز سیاسی نیست و یا اصلا آن چنان مربوط به این دنیا و به خصوص دنیای نه چندان پاک سیاست است . بماند که لابد اصول گرایان از این سخنان اصلاح طلبانی چون رضا خجسته به شدت خنده شان خواهد گرفت و البته عاقلان آن ها خوشحال هم می شوند که تیشه را در دستان نویسنده ی این مطلب می بینند . در این میان مظلوم دکتر است که از هر دو طرف مورد طعن قرار می گیرد بی آن که کمی ، تنها کمی دنیای زیبایش درک شود . اما در همین پرونده مقاله خواندنی عباس عبدی هم وجود دارد که خوب پنبه ی اصول گرایان را زده است . مقاله ای راجع به جدل ولایتی و لاریجانی ، مقاله ای از مسعود بهنود در رابطه با تیم ملی ، گزارشی عالی از اعدام اراذل و اوباش و نیز روایتی از زندگی آیت الله مشکینی از دیگر مطالب خواندنی این شماره شهروند هستند . ضمن این که پرونده ی جامع انقلاب های رنگین را نباید ازدست داد .
شماره دهم « شهروند » همراه با تغییراتی در صفحه بندی و عنوان صفحات است . از مطالب خواندنی این سماره می توان به سرمقاله ی محمد قوچانی ، پرونده ای در مورد شیخ احمد کافی و پرونده ای جالب در رابطه با قیصر امین پور اشاره کرد .
اما کتاب . کتابی خواندم از انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی که ریاست آن را روح الله حسینیان بر عهده دارد . نام کتاب « اصلاح طلبان تجدید نظر طلب و پدر خوانده ها » بود و نوشته ی دکتر جهاندار امیری . در یک کلام خنده دار بود . کتاب به سبک مقاله های کیهان و از تقطیع سخنان و مقاله های اصلاح طلبان به دست آمده بود . بی آن که نویسنده خود حرفی برای گفتن داشته باشد . البته ایشان سعی کرده بود که پایه های تفکر اصلاح طلبان را بحث پلورالیسم جلوه دهد ، غافل از این که فارغ از درستی یا نادرستی این مطلب ، نه ایشان که هیچ یک از اصول گرایان نتوانسته اند به پلورالیسم ، پاسخی محگم دهند . ایشان انگار نمی دانست که در میدان تئوری و نظر مدت هاست که قافیه را واگذار کرده اند . بماند که ناشر نامش چیست و بیت المال چیست و وظیفه ی ناشر چیست که لابد بهتر از من می دانید .
با آن که قبل ها « فرنی و زویی » و « ناطور دشت » و « دلتنگی های نقاش خیابان چهل و هشتم » را از سلینجر خوانده بودم و با آن که این سه کتابش در ایران معروف تر است . اما به نظرم « جنگل واژگون » که آن را هفته ی پیش خواندم ، از تمام کتاب های قبلی زیبا تر است .
آخرین کتابی که خوانده ام ، کتاب جنجالی « نوشتن با دوربین » است که حاوی مصاحبه ی بلندی است با ابراهیم گلستان . نویسنده و کارگردان شهیر ایران که نزدیک به 40 سال است در لندن زندگی می کند و منابع خاص کیهان می گویند که جاسوس است !!
« شرق » هم که توقیف شد که البته انتظارش بود و می دانستیم که غیر از این نمی تواند باشد . بعید است که همین « شهروند » هم تا اتخابات مجلس تحمل شود .
نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در پنج شنبه 86/5/25 و ساعت 4:51 عصر | نظرات دیگران()
نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در پنج شنبه 86/5/25 و ساعت 4:51 عصر | نظرات دیگران()
