این روزها باید از چه نوشت؟ از ندا و سهراب یا از مروه و سین کیانگ چین؟ از گاز اشک­آوری نوشت که در بازگشت از نماز جمعه، نصیبت می­شود یا از ضربه­ی باتومی که بر بدن پیرزن می­نشیند؟ از وحشت و ترس نوشت یا از امید و شاید هم آزادی؟ از اخبار معروف سیما نوشت و خبرنگار محبوب دولت­اش یا از بی­بی­سی فارسی و سیاوش و پونه؟ از کارت دعوت­هایی باید نوشت که برای نماز جمعه صادر می­شود و بی آن، باید مدت­ها در پشت در بمانی تا بلکه زمین چمن سابق دانشگاه پر شود یا این­که از خیل جمعیت بنویسی که شعار می­دهند و هیچ هم که نگویند، تردیدی را فریاد می­زنند؟ از عکس­های خبرگزاری فارس باید نوشت که باز هم همان اخبار معروف، با خوش­حالی نشان می­دهد یا از صحنه­هایی که به چشم خود دیده­ای؟ از گزارش­های کیهان نوشت یا باز هم همان­ها که دیده­ای؟ از سانسور صحبت­های هاشمی در سیما نوشت یا آن صحبت­هایی که تو، خود شنیدی؟ از مردم سالاری دینی یا دموکراسی؟ از وظیفه و تکلیف یا حق؟ از اُمت یا ملت؟ از سرسپردگی یا آزادی؟ از زندان انفرادی و بازداشت و اعتراف یا حقوق بشر و معیارهای انسانی و البته دینی؟ از چه باید نوشت؟ می­توان از وحدتی نوشت که از آن دم زده می­شود و آن­گاه در خلوت، آن کار دیگر می­کنند؟ می­توان؟ بعید است. سخت بعید است.

می­توان حتا از نفرستادن SMS نوشت، از روشن کردن شمع، از سفر به مشهد و هیچ­گاه به تماشای آن اخبار معروف ننشستن، می­توان از تمام این­ها نوشت. از تاریخ سرشار از درد این سرزمین می­توان نوشت و سخت دل نگران قضاوت آینده­گان بود، همان­گونه که اینک ما با افسوسی دردناک، گذشته­ی گذشته­گان­ِمان را می­خوانیم. می­توان از تمام این­ها و باز بسیار چیز­های دیگر نوشت. اما من، این­ها را نوشتم تا شاید توجیهی باشد بر ننوشتنم. که خُب از این­ها همه، «تنها» می­توان نوشت ...

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در جمعه 88/5/2 و ساعت 6:14 عصر | نظرات دیگران()