در این چند روزه نبودن و به تبع ان ننوشتن فرصت تبریک میلاد پیامبر( ص) و امام جعفر صادق (ع) را از دست دادم . اما بی شک هیچ ننوشتن هم درست  نیست :

تابستان 83 بود که راهی سفر حج شدم . حج عمره دانشجویی . در مدینه الرسول هر چه که دیدم غربت بود و بس . کوچه پس کوچه های بنی هاشم قربانی طرح توسعه حرم نبوی شده اند . دیگر از ان همه خاطره نشانی نیست . بقیع هم که دیگر هیچ . بهشتی که انگار به خیال خودشان ویرانه ای بیش نیست . صبح که می شود ایرانی ها منتظر باز شدن در بقیع هستند تا به زیارت 4 امام شان بروند . حال بماند که در این میان گاه میان ایرانیان شیفته اهل بیت و شرطه های سعودی بحث و جدل در می گیرد که نتیجه ان معمولا بسته ماندن در بقیع برای روز بعد است . ان گونه که در یک هفته بودنم در مدینه نصیب ما هم شد . ایرانی ها به دنبال مدفن حضرت فاطمه (س) هم هستند . خواه و نا خواه . که این کشش را انگار هیچ چاره ای نیست . وقتی هم که از نخلستان ها و کوچه هایی که دیگر نیستند می گذری بی شک مظلومیت علی (ع) را به خاطر می اوری . اما انگار در این میان او که به راحتی فراموش می شود  رسول خداست . در مدینه علی و فاطمه و تمام فرزندان شان غریب هستند اما او که ازهمه غریب تر است هم اوست که نامش بر پیشانی شهر نوشته شده است . در مدینه انگار جزبا دیدن قبه الخضرا کسی به یاد رسول الله نمی افتد . وارد مسجد النبی که شوی ، می بینی .

او که می بیند چگونه فرزندانش را مورد بی مهری قرار می دهند و در عوض برای ابوبکر وعمرکه در کنارش ارمیده اند زیارت نامه می خوانند . او که می بیند حتی ما هم ، حتی ما به یادش نیستیم . در این زندگی هر روزه مان که هیچ ، به مدینه هم که می رویم او را فراموش می کنیم .       

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در چهارشنبه 86/1/22 و ساعت 11:38 صبح | نظرات دیگران()