به اصرار بچه­ها برای ویژه­نامه­ی تولد «بنیان»، یادداشتی نوشتم. در حالی که دلایلی بر ننوشتن داشتم  و این را هم به بچه­ها گفته بودم، اما اصرار مداوم آن­ها و این­که ننوشتن من حمل بر چیز دیگری نشود، باعث شد تا یادداشت کوتاهی بنویسم. یادداشتی که به هزار دلیل، آن گونه که باید مطلوب من نیست و در هزار لفافه، شاید نکته­ای را باز گوید، تا به تیغ تیز سانسور دچار نشود. همان طور که بند آخرش انگار، شک و شبهه را خوب پرورانده است ...

« افتخاری است برایم شرکت در جشن تولد پنج سالگی «بنیان» و نوشتن برای آن در ویژه­نامه­ی تولدش. چه آن روزها  که جمعی شدیم و نهال این اکنون درخت تناور را در زمین دانشگاه کاشتیم، ناملایمتی­هایی را تحمل کردیم که هنوز هم نمی­توان بی­پرده به ذکر تمام آن­ها نشست. اما سال­ها گذشته است و با آن­که هنوز اثر «بنیان» را نه تنها در عالم دوستی­های میان خودمان و نه تنها در امروز دانشگاه می­بینم، که شاید باورتان نشود هنوز هم آثار آن سال­های طلایی در زندگی کاری­ام جریان دارد. که هنوز هم گاه نامش را می­شنوم که همکاران بر سر زبان می­آورند و از تأثیرش می­گویند...

و البته برای همچو منی که سالروز یک سالگی تلاشش را در جمعی کوچک و بی هیاهو به شادی نشست، در حالی­که نمی­توانست حتا متن کوتاهی را به چاپ بسپارد، امروز به یقین، سرشار از شادی است.

 درست به دلیل همین شادی کودکانه و زیبا و دوست­داشتنی است، که نمی­توانم آن گونه که باید قلم را به گردش در آورم و خطی بنویسم. این است که از دوستانم در «بنیان» که مرا شرمنده­ی لطف بی­دریغ­شان کرده­اند، عذر می­خواهم و چون دوستی ناتوان خواهش می­کنم که خود گفتنی­ها را بگویند که اطمینان دارم بر توانایی­شان. تنها جسارت می­ورزم و متن smsی را می­نویسم که در شب تولد «بنیان» به شادی برای دوستان فرستادم و فکر می­کنم که خود گویای مقصود است : « در این کویر، که جدایی ترانه خوان هر بزمی است، شاید تو تنها بهانه­ی کوچکی بودی تا دل­های ما را به هم گره زنی ... تولدت مبارک «بنیان» ...»

و دیگر این­که: عادت بود یا آرزو، نمی­دانم. اما، نوشته­هایم با یاد « تو» پایان می­گرفت که، « تو» هنوز هم نیستی، اما این بار خاطرم جمع، که « تو» دیگر نیستی ...  »

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در جمعه 87/10/6 و ساعت 4:20 عصر | نظرات دیگران()