هی ما ننوشتیم تا هم بلکه اون­ ها بی­ خیال شوند و هم شما. تا هی بیایند و بیایید و ببینند و ببینید که فلانی هیچی توی «تخته سیاه» ننوشته، تا مطمئن بشند و بشید که خب دیگه فلانی بی­ خیال نوشتن شده و اون­ ها خاطرشون جمع بشه و شما هم احتمالا تغییری توی حالتون ایجاد نشه. اما 14 ماهه که ما ننوشتیم و بلا تشبیه مثل تمام کارهای استکبار جهانی، این فکر و خیال ما هم با شکست روبه­ رو شده و انگار که نه این شده و نه اون. یعنی اون­ ها که تابلو بی­ خیال نشدند و هنوز هم میاین و میرن و می­پرسن و ...، شما هم حتا بی­ خیال نشدید و هی اومدید و به «تخته سیاه» سر زدید و البته در یک اقدام خودجوش! هیچی نگفتید و هیچ کامنتی نگذاشتید که بابا کجایی و چرا نمی­ نویسی؟ البته ما در این مدت جای بدی نبودیم و محض اطمینان اون­ ها که دیگه ننویسیم، یه خورده­ ای پیش همون اون­ ها بودیم و خلاصه جاتون خالی. این شد که دیدیم انگار هم­ چنان قراره نه اون­ ها بی­ خیال بشن و نه شما. پس در یک اقدام قاطع تصمیم گرفتیم که یک پست در «تخته سیاه» بنویسیم و بگیم که ما دیگه در «تخته سیاه» نمی­ نویسیم . خلاصه خیال کنید که تخته­ ی سیاه ما شکسته یا گچ تموم کردیم یا کلاس و مدرسه تعطیل شده یا اصلا ما دانش­ آموخته شدیم و درسمون تموم شده. خلاص.

پانوشت: لطفا حلال بفرمایید مارو. خداییش دو روزه­ ی دنیا ارزش نداره.

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در شنبه 90/8/21 و ساعت 11:49 عصر | نظرات دیگران()