نامه ها  ( 3 )

سلام .

تو را هم از دست می دهم [...] . همین الان که ساعت از 11:30 نیمه شب شنبه گذشته است و تازه دقایقی پیش از هم جدا شده ایم ، یقین پیدا کرده ام که تو را هم از دست خواهم داد . حال من را بپرسی اگر ، اصلا خوب نیست . هیچ تعریفی ندارد . حداقل فعلا اصلا دوست ندارم  از کس دیگری و چیزدیگری برایت بنویسم . شاید کمی بیشتر که نوشتم – در همین نامه – آن وقت نوشتم  و آن وقت خواندی . الان ترجیح می دهم که از خودم و خودت ، برایت بنویسم . نمی دانم که نوشتنی این چنین مطلوب تو هست یا نه ، چرا که هنوز جوابی به دو نامه قبلی ام نداده ای . فقط گفته ای که 4 ، 5 خط آن را پسندیده ای و من نمی دانم که آن همه گزافه گویی برای گفتن آن دو کلمه حرف حساب افاقه کرده است یا نه . البته حقیقتا گزافه نبوده اند ، آن ها همه حقایقی بوده اند که هستند اما بی تردید در همچو منی  خواه و نا خواه تحت الشعاع آن دو کلمه قرار می گیرند . خواهی و نخواهی . خواهی آن که معلوم است و عیان و نخواهی آن هم به من مربوط می شود ، به منی که عادت کرده است به این نخواستن ها . که بیشتر البته از جانب خودم بوده است  و بنا بر دلایلی . دیشب به تو گفتم که قول دهی خودت را خراب نکنی . کاری که پرسیدی تو کرده ای و یا نه و جوابت را کمابیش و در لفافه گرفتی . امشب اما انگار نوبت خود من است . نوبت خود من است که باز به میان معرکه بیایم . همان کاری را که از آن روگردان بودم دوباره عهده دار شوم ، همان فکری که از آن می ترسیدم دوباره به سرم بیاید و این چرخ گردون باز هم بازی تکرار خود را بر سر بی پناه من آوار سازد .

آری . گویی این بار نوبت من است که نگذارم تو خراب شوی . نمی دانم این کار را خواهم کرد یا نه . اعتراف می کنم که بسیار مشکل است . باز هم به تو گفته بودم که دیگر کم آورده ام ، که دیگر نمی خواهم تکرار کنم .  گفته بودم که دوست دارم کمی هم یه فکر خودم باشم و در این میان سرنوشت من با تو گویی پیوندی سخت یافته است . بگسلم یا ببافم ؟ جواب من که روشن است . اما وظیفه چه حکم خواهد کرد ؟ اصلا ، اصلا دوست ندارم کار به وظیفه کشیده شود اما گویی باز هم گریزی نیست .

پرت و پلا می گویم .

شب سختی را سپری می کنم [...] . خیلی سخت . امروز برایم اتفاق هایی افتاد که مرا سخت در خود فرو برده است . از کجا شروع کنم خوب است ؟ اصلا بگویم یا نگویم ؟ تو را هم شریک این قصه ی 6 ، 7 ساله بکنم یا نه؟ شریک قصه ی غصه ها . یا اصلا آن همه را به کنار بنهم و از همین جا ، از همین ترمی که گذشت بنویسم . از تو ، از کار و یا اصلا از همین امروز و همین امشب . بگذار کمی از امروز بنویسم و بعد شاید به ترم برسیم و بعد تر شاید به من . به خود خود من . اما این که چه روزی به تو خواهم رسید یا اصلا می رسم یا نه را نمی دانم . امروز که به [...] آمدم و نشستم در کنار تو . چون همیشه از با تو بودن خوشحال شدم اما هر چه که گذشت همان طور که آخر سر به خود تو هم گفتم از آمدنم پشیمان شدم . آن قدر نگاه تحمل کردم و حرف نشنیدم که طاقتم طاق شده بود . گفتم به تو که فقط به خاطر خودت نشستم و ماندم . به هر حال اشتباه بود و سخت می ترسم که بهای این اشتباه از آن چه که باید ، بسیار سنگین تر پرداخت شود .

امشب که انگار به مهمانی آمده بودیم باز اگر راستش را بخواهی ، نمی خواستم بیایم . وقتی که خبر دار شدم شما هم هستید مطمئن تر شدم که نباید بیایم . هر چند که دلیل اصلی آن نبود و باز می گشت به آن داستان 7 ساله و آن sms دیشب و این sms ها و تماس تلفنی امشب . تنها از این بابت که نکند صاحب مجلس ناراحت شود ، آمدم و باز هم نشستم و گفتم و خندیدم و سعی کردم تا درون خود را پنهان سازم . درون پرآشوب و دردمند خود را . درونی را که بغضش هم قبل از آمدن به مهمانی ترکیده بود . آن گونه که [...] می گفت خواب بوده ای ! و هم بعد از برگشتن از مهمانی ترکید . همان لحظات اول که آمدید ، [...] مرا به بیرون کشید و حرفی را به من گفت که تمامم کرد . خرد شدم و سر در گریبان تنهایی خویش فرو برده ، به درون اتاق باز گشتم . کنار تو نشستم این بار با فاصله !! [...] این نامه را برایت نخواهم فرستاد ! 

                                                                                                           شنبه 12/ اسفند / 85

• نام ها را در [...] قرار داده ام نه چیز دیگری را .
• این نامه همان روز هم کامل نشد و تا امروز هم فرستاده نشده است . این نامه برای کامل شدن و فرستاده شدن نوشته نشده بود !

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در جمعه 86/5/26 و ساعت 10:49 صبح | نظرات دیگران()