انگار که نوشتن «یاس نوازش» باعث شده است که برخی از دوستان دچار شبهه­هایی بشوند. یکتا و دوستی که نامش را ننوشته است، لطف کرده­اند و چند خطی برایم نوشته­اند. و خب حتما هم طبیعی است که تعداد بیشتری آمده­اند و خوانده­اند و چیزی ننوشته­اند. به نظرم می­رسد باید در این مورد چند نکته­ای را بگویم:

اول این­که آن انتظار مورد اشاره بیش از آن­که جنبه­ی خصوصی داشته باشد، عمومیت دارد. عمومی به این معنا که دنبال کننده­ی یادداشت­های من، حتما متوجه تغییری خواهد شد و خب من انتظار واکنشی داشتم.

دوم این که در ادامه­ی همان تغییر، طبیعی است که انتظارهای خصوصی آدمی هم تغییر کند. بماند که اصلا به طور کل عوض شود و دیگر اصلا انتظاری نباشد ...

سوم این­که بحث نامه و ... هم­چنان پابرجاست. گفتم که یادداشت من به صورتی کلی بوده است. طبیعی است که برای نامه­هایم، از خوانندگان «تخته سیاه» جواب نمی­خواهم و همان نظر دادن، ما را کفایت می­کند اگر دریغ نکنند! بماند که چه بهانه­ی آن نوشته­های قدیم و چه مخاطب این نامه­ها، عادت دارند به خلف وعده و بی­وفایی.

چهارم این­که مطمئنم برای این چند یادداشت مورد نظر من – شاید بهتر باشد بگویم، تک یادداشت! --  در آینده­ای نزدیک، comment های بیشتری نوشته خواهد شد. البته امیدوارم تا شرمنده نشوم!

پنجم را برای این می­نویسم که تعداد کل شماره­های این یادداشت به هفت برسد! پس با این­که نباید بگویم، اما یادآور می­شوم که آن تک یادداشت مورد اشاره­ی من، «مبارکت باشد» بوده است ...

شماره­ی ششم را برای یکتا می­نویسم. قبوله که گاهی دیدن بی­تفاوتی کسی هم توقع زیادی است، اما من متهم نکرده بودم، متنی هم که نوشته بودی کمی برایم گنگ بود – لابد الان می­گویی مثل نوشته­ها و گفته­های خودت!! – و تازه سعی کردم که با شما صحبت بکنم و ... دیگر نوشتن ندارد که !!

طبیعی است که آخرین شماره هم برای دوست بی­نام­ و نشان من باشد. اول این­که دلیل این ننوشتن نام را نمی­فهمم. دوم این­که خیلی خوبه که خودت هم به انتظار اشاره کردی! و آخر این­که بهانه نیاورید لطفا !! چه برای نظر ندادن و چه برای ننوشتن نام.

در آخر هم به رسم تمام پاسخ­های مدیر وبلاگ: ممنون، خیلی هم ممنون!

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در شنبه 87/8/4 و ساعت 1:16 صبح | نظرات دیگران()