نمی توان راجع به تاسوعا و عاشورا به این راحتی نوشت. حرکت امام حسین (ع) ان چنان عظیم است و متاسفانه شناخت ما ان چنان ناقص که قلم زدن در این مورد را برای همچو منی نا ممکن می کند.ولی شاید بازگو کردن چند مورد خالی از لطف نباشد:

1-     این نکته تکراری شده که باید هدف قیام امام حسین(ع) را شناخت و.....اما می دانم و می دانید که حرف درستی است. شناخت سیره ائمه اطهار نه نیاز امروز جامعه ما که نیاز همیشه تاریخ است. متاسفانه با شکل گیری عزاداری های به سبک جدید شاهد انیم که ما جوان ها بیشتر از ان که به دنبال شناخت و نشستن پای سخنرانی های عالمان باشیم تا شاید جرعه ای از ان دریا را بنوشیم به دنبال این هستیم که کدام مداح در کدام محل مجلس دارد تا خودمان را به ان برسانیم و به خیال خودمان حال کنیم.حال دیگر بماند وضعیت دسته های سینه زنی که چگونه به خیابان می ایند وتا پاسی از شب عزاداری می کنند و گاه می بینیم که در این دسته ها حاشیه های مزخرف چگونه بر متن والا فایق می اید.

2-     اشتباه نکنید!! با سینه زنی و دسته عزاداری بیرون اوردن مخالف نیستم.با سینه زنی بدون شناخت و به قول رهبر انقلاب گریه بر چشم های زیبای حضرت ابوالفضل مخالفم.با ازار دیدن یک مریض در نیمه ی شب و یا خواب بودن در وقت نماز صبح همان عزادارمخالفم .فراموش نکنیم نماز جماعت خواندن امام را در کربلا.

3-     خوشبختانه صداوسیما سخنرانی های بسیار جالبی را در این ایام پخش کرده است و البته تبلیغات خوبی برای زدودن خرافات از پیرایه عاشورا انجام داده است.

4-     دو کتاب را باید خواند: یکی "حماسه حسینی" استاد شهید مرتضی مطهری و دیگری "حسین وارث ادم" معلم شهید دکتر شریعتی.

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در دوشنبه 85/11/9 و ساعت 11:36 صبح | نظرات دیگران()