تخته سیاه
با خودم قرار میگذارم که کمی زودتر از سر کار برگردم، دوشی بگیرم و استراحتی بکنم تا شب برسد و با خیالی آسوده و راحت، بنشینم و شب 18 آذر امسال را جشن بگیرم. شب آغاز شش سالهگی تولد «بنیان» را. شروع کنم و SMSهای تبریکام را برای دوستان و یاران «بنیان» بفرستم. ... قرار میگذارم ... تنها قرار میگذارم ... با خود ...
زود برگشتنام از سر کار میشود دور و بر 8 شب. سر راه، به مغازهای میروم و ساندویچی سفارش میدهم. مغازهدار در حال درست کردن ساندویچ، از تغییر دکوراسیون مغازهاش با من صحبت میکند و نظرم را میخواهد. من اما در همان حین، به فکر SMS تبریک هستم. این بار متفاوتتر از سال و سالهای پیش. نیتام این است که بلکه یادآوری روزهای گذشته باشد و نوعی تجدید عهد و حتا شاید تلنگری که آنگونه که باید باشیم، هستیم؟ مینویسم: «عهدی بستیم، 5 سال پیش. که بشوریم و پاک کنیم. که اگر خیلی کثیف بود، سیل شویم و ببریمش. و امشب آغاز سال ششاُم ... تولدت مبارک بنیان» کوتاه است و هم گنگ و هم گویا.
آن روزها، در شروع کار «بنیان» شعری از شل سیلور استاین را به نستعلیق نوشته بودیم و مورب و تکه تکه بر دیوار دفتر کارمان زده بودیم. شعر به ظاهر طنز بود و همین دلیلی میشد تا مسؤولین اغلب بیمطالعه، آن را به جد نگیرند و در آن میانهی خط زدن نوشتههایمان و سؤال و جواب که منظور از نوشته چه بود و به که و چه اهانت کردهاید و از که و چه حمایت، ما نگاهی به آن بیندازیم و لبخندی بزنیم و ادامه دهیم ... که آن شعر به ظاهر طنز، عهد و قرار پنهانی ما بود برای همرنگ جماعت نشدن. برای رها کردن «بودن» و حرکت در مسیر «شدن». برای هر چه امید و زندهگی و ساختن و آرزو و تو بگو هر چه خوبی و زیبایی ...
سیلور استاین سروده بود:
«میشوریم، پاک میکنیم،
اگه خیلی کثیف بود،
سیل میشیم، میبریمش.»
... ساندویچ را گرفتم. خستهگی مجال خوردن غذا را هم نداد. بر روی تخت افتادم و 20 دقیقهای خوابیدم ... انگار که خوابیدم. چند دقیقهای به 9، بیدار میشوم. شام میخورم و شروع به فرستادن SMSها میکنم. 25، 26 نفری در لیست گیرندههایم قرار دارند. چند تایی از دوستان جواب میدهند. تک و تک و تا نیمههای شب. و البته نه چون سالهای پیشین. شب به نیمه میرسد ...
امشب اما، «شک نکنید» که شبی دیگر است. شب میلاد تن من ...
نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در پنج شنبه 88/9/19 و ساعت 6:7 عصر | نظرات دیگران()
