هنوز دوره­ی مطالعاتی که برای شناخت آمریکا بود -- لابد هم خوب می­دانید که در این دنیا گاه که نه، همیشه، برای بودن حکومت­ها و سیاستمداران، نیاز به دشمن است و لابد به همین دلیل هم شناخت دشمن لازم است و ضروری!! که انگار ضرورتی مهم­تر وجود ندارد – به پایان نرسیده بود که کلاس و دوره­ی دیگری را یافتم که آن هم کاربردی بود و به درد بُخور. سه روز تمام از صبح تا عصر، به پای درس دکتر صمدآقایی نشستم برای آموزش تکنیک­های خلاقیت. راستش را بخواهید کلاس لذت بخشی بود هم از این بابت که بسیار آموختنی را فرا گرفتیم و هم البته از این بابت که یادداشت­هایی را با اصغر رد وبدل کردیم که شاید سراسر طنز بود و حتا به خنده و شوخی می­گفتیم که این یادداشت­ها قرار است کتاب شود. البته خوب می­دانستیم که در شرایط فعلی و به احتمال، بعدی، چنین کتابی مجوز نخواهد گرفت! بماند.

این دوره­ی کوتاه و فشرده، دلیل خواندن کتابی شد که از آن در پستی دیگر خواهم نوشت و تکنیک­هایی را به من یاد داد که باید تمرین کرد و امیدوار بود که آن­ها را آموخت و به کار برد. پای بدبینی اگر نگذارید، آن­ها که در سیستم­های معمول کشور کار کرده­اند، از همین الآن خوب می­دانند که از چنین تکنیک­هایی چه­قدر استفاده می­شود و از مطرح­کنندگان آنان در مرحله­ی عمل و نه کلاس و تئوری، چه استقبال قابل توجه­ای می­شود! آن هم درست در روزهایی که ترافیک خیابان هم می­تواند نشانه­ای باشد بر براندازی نرم! – راستی این هم خوب سوژه­ای است برای طنز نوشتن – این هم بماند.

آخر همان هفته بود که به جهاد دانشگاهی دانشگاه تهران رفتم تا در دوره­ی آموزش داستان­نویسی سیامک گلشیری شرکت کنم. یک جلسه هم در کلاس شرکت کردم. راستش را بخواهید کلاس به دلم نچسبید. انتظار من فراتر از این بود. تصمیم گرفتم که دیگر به کلاس نروم. چند روز بعد در روزنامه خواندم که یکی از کارگاه­های داستان نویسی که همین آقای گلشیری مدرس آن است، به جبر برخی نهادها تعطیل شده است. با خودم گفتم که لابد، این بنده­ی خدا ملاحظه­ی همین تعطیلی­ها را می­کرده که کلاس­اش آن­چنان که باید دل­چسب نبود. هر چند انگار ملاحظه­ها هم بی­فایده­اند، که هر چه عقب رویم، جلو می­آیند.   

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در جمعه 88/9/6 و ساعت 10:23 عصر | نظرات دیگران()