کارم شده نامه نوشتن . جالب است که تمام نامه هایم تا به حال بی جواب مانده است . وقتی که قرار شد دانشگاه را ترک کنم و به سر کار بروم ، طبیعی بود که مراسم خداحافظی – همان goodbye party-- بگیرم . اما بنا به دلایلی که ان ها را در لفافه در نامه ای توضیح داده بودم ، ترجیح دادم که غایب مجلس   باشم . خلاصه من خود نبودم و دوستی در غیابم زحمت کشید و از روی دست خط افتضاحم ان چه را که نوشته بودم برای بقیه خواند. در پایان ان نامه شعری از منوچهر اتشی اورده بودم . انگار که تمام دلیل نبودنم را می گفت :

« من امدم تا بگذرم چون قصه ای تلخ

در خاطر هیچ ادمیزادی نمانم

ننشسته ام تا جای کس را تنگ سازم

یا چون خداوندان بی همتای گفتار

بی مایگان را از ره تاریخ رانم ،

سعدی بماناد !

کز شعله ی نام بلندش نام ها سوخت

من می روم تا شاخه ی دیگر بروید

هستی مرا این بخشش مردانه اموخت . » 

اما امشب قرار است بودنی باشد ! می دانی که اگر نباشی ، باز هم من غایبم !

پانوشت : مانده بودم عنوان این یادداشت را چه بگذارم . بی هیچ دلیلی نوشتم : مثل شب گریه ی عاشق .

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در پنج شنبه 86/1/30 و ساعت 8:18 صبح | نظرات دیگران()