این که دم انتخابات، کامپیوتر ویروسی شود و نیاز به تعویض ویندوز پیدا کند و بعد هم تازه کلی مشکل داشته باشی برای ویروس­کشی و نصب برنامه­های جدید، به احتمال زیاد از تقدیر است. تا شاید کمتر بنویسی!!

با این حال، کمتر از چند ساعت طول کشید تا سهیل، کیس را ببرد و بیاورد. اما این تازه شروع کار من بود برای جنگی نابرابرانه با ویروس­ها. این شد که جا ماندم از نوشتن و این­که اصلا می­خواستم چه بنویسم.

دیروز بعدازظهر یکی از اقوام درجه یک، به خانه­ی ما آمده بود. البته بعد از این­که یکی دیگر از اقوام درجه یک بعد از مهمانی ناهار، تازه عازم خانه­ی خود شده بود. فکر می­کنم مطابق معمول بحث­های این چند روزه­ی خانه­های ایرانی، بحث به انتخابات کشیده شد. کمی از این و آن گفتیم و شنیدیم. اما درد جای دیگری بود. نتیجه اصلا خوب نبود. یعنی ایده­آل و آرمان گرایانه نبود. این­که سر در لاک خود فرو باید برد. قوم و خویش ما حرف­هایش را با مثال­هایی از سرنوشت خود، توضیح می­داد و من مطابقت می­دادم با فضای جامعه و البته فضای کاری خود و به ناچار تأیید می­کردم. به این­جا رسید که اگر بخواهی کار خوب بکنی – هر چند می­دانم نوشتن این جمله، جنجالی است. خواهشم این است که با دید منفی، نگاه نکنید – مردم و اطرافیان نمی­گذارند و کار بد را هم که خداوند. چاره این است که دنیا را به حال خود واگذاری و درگیر نشوی تا آخرتت را از دست ندهی و همین زندگی ساده و عادی دنیا را در پیش بگیری. می­گفت که من کسی بودم که در اوایل انقلاب، با دوچرخه ورود ممنوع را نمی­رفتم، به این اعتقاد که خلاف شرع است و امروز ...

حدیثی از امام محمد باقر(ع) شاید تکمیل کننده­ی سخنان مفصل و یادداشت بسیار کوتاه من از آن سخنان باشد. حدیثی که خواند و من به مضمون می­نویسم: بیش از دو سوم دنیا برای مؤمن، تغافل است. یعنی این­که چشم بر هم بگذارد و نبیند. آن یک سوم دیگر را هم که دیدنی است و نیاز به هوشمندی دارد، همیشه نیاز به گفتن ندارد البته! و من به یاد سخن امام علی(ع) می­افتم: «بگذارید و بگذرید، ببینید و دل مبندید ... »

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در جمعه 88/3/8 و ساعت 10:47 صبح | نظرات دیگران()