معمول اینه که آدم ها دوست دارند خیلی کارها بکنند، اما این دوست داشتن دلیل بر انجام دادن و انجام شدن این کارها نیست . شاید یکی از کوچکترین دوست داشتن های من، نوشتن هر روزه در « تخته سیاه » باشد، که طبیعی است و معلوم، حاصل اش چه می شود ...

یادداشتی می خواندم از دکتر مهاجرانی، چاپ شده در آیین – از این شماره بعد خواهم نوشت – که خب حتما دکتر این یادداشت را در «مکتوب» قرار داده است و راستش من الآن دل و دماغ لینک دادن به آن را ندارم ! یادداشت در سوگ عبدالوهاب مسیری نوشته شده است و در آن گوشه ای از شعر یک ملوان انگلیسی نوشته شده است . بخوانید :

He prayth best                                                                                                                

who loveth best                                                                                                              

all things both great and small                                                                                      

forth  dear GOD who loveth us                                                                                             

« او که بهترین نیایشگر است

همانی است که برترین عاشق است

همه پدیده ها چه بزرگ و چه کوچک

از آن خداوندی است که ما را دوست دارد ...»

و ادامه می دهد :

Water water every where                                                                                                  

Nor any drop to drink …                                                                                                 

باید ترجمه کرد ؟ بخوان :

« آب، آب همه جا را فراگرفته است،

اما دریغ از قطره ای برای نوشیدن ... »

و خوب می بینی که انسان همه ی کارهایی را که دوست دارد و باید، نمی تواند انجام دهد ...

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در جمعه 87/6/15 و ساعت 12:29 صبح | نظرات دیگران()