نامه ها ( 14)

سلام .

یک ساعتی مانده به شروع جشنت و سه ساعتی مانده تا قرارم با تعدادی از دوستان در میدان رسالت ، تا به اتفاق مهمانت  گردیم ، دست به قلم برده ام و به رسم عادت دیرینه ، نوشتن نامه ای را آغاز کرده ام .

حسین جان ،

غرض از نوشتن این چند خط دو چیز است : اول آن که می دانیم که تنها « کلمه» است که می ماند و چه « کلمه» ای برتر از عشق . پس چه بهتر که هدیه ی روز ازدواجت نامه ای باشد که در آن چند خطی از آن کلمه ی مقدس نوشته شده است .  دوم آن که خواسته بودی با نهایت لطفت که نوشته ای را برای کارت عروسی ات آماده سازم و من چه بی وفا رفیقی که باز به وقت بودن ، چون همیشه ای انگار بی پایان ، نبودنم بر بودنم چیره شده بود و در میانه ی دنیای غم آلود خود نمی توانستم پیام آور شادی زیبای تو و مهربان همسرت باشم . بماند ...

می دانم که امشب هم چون شب های دیگر شادی ، آن چه که مرا در بر می گیرد اشک است و غم . نمی دانم چرا همیشه در شب های شادی ، غمی عجیب مرا در بر می گیرد و کافی است تا لحظه ای تنها باشم تا از آن پوسته ی ظاهر رها شوم و در خود فرو بریزم . بماند ، جای این حرف ها نیست . نوشتم تا ببخشی اگر لحظه ای هم شده مرا این گونه دیدی در این شب دوست داشتنی .

با تو باید سایه را پیدا کنم                                                در تو باید گم شوم دیوانه وار

تشنه باید بود و از دریا گذشت                                         با تو ام ای حسرت هر شوره زار

ای تو جادوی شب میلاد عشق                                         سبز سبزم کن در آغوش بهار

امشب شبی است که تو – یه صورتی رسمی البته ! – به « تو» می رسی و دیگر چنین شعر هایی را نه زمزمه که زندگی باید کنی . شبی که معنا پیدا می شود و راه آغاز . بر من ببخش این پرحرفی را که چه زود یادم می رود تو تمام این ها را می دانی .

اما هدیه ام برای شب میلاد عشق ات هزاران هزار آرزوی شادی و خوشبختی است که زندگی را زنده گی کنید و آن دعای همیشگی : امید که صد سال در کنار یکدیگر شاد و جوان زندگی کنید . و البته غزلی زیبا از « قیصر امین پور» که به جای آن متن ننوشته ی کارت عروسی ، تقدیم می کنم ، امید که مقبول افتد .

 دگر هیچ نیست که باقی ، هر چه هست دلتنگی است که « تو» هنوز هم نیستی .

من از عهد آدم تو را دوست دارم                                      از آغاز عالم تو را دوست دارم

چه شب ها من و آسمان تا دم صبح                                    سرودیم نم نم : تو را دوست دارم

نه خطی ، نه خالی ، نه خواب و خیالی                               من ای حس مبهم تو را دوست دارم

سلامی صمیمی تر از غم ندیدم                                         به اندازه غم تو را دوست دارم

بیا تا صدا از دل سنگ خیزد                                           بگوییم با هم : تو را دوست دارم

                                                                                                       جمعه 25 / آبان / 1386

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در جمعه 86/12/10 و ساعت 10:50 صبح | نظرات دیگران()