دیدن بازی های المپیک، اعصاب برایم نمی گذارد . همان بهتر که اصلا بی خیال مدال و قهرمانی و دور افتخار و سرود ملی شویم . می دانید که هنوز هم که هنوز است مدالی نیاورده ایم و این حتما جای افسوس دارد . نمی دانم آن ها که به این راحتی حذف می شوند، حواس شان هست در وطن، چه چشم ها گریان و چه دل ها نگران آنانند؟

بگذریم . حیف است از مثلا قهرمانانی نوشت که بی خیال طرفدارانشان هستند .

 مدال نیاوردن های این چند روزه و پیام آقای علی آبادی که ورزشکاران نگران مدال نباشند و بی استرس در مسابقه ها شرکت کنند، مرا یاد آن روزها انداخت که صدای همین آقا و اعوان و انصارش گوش خلایق را پر کرده بود که ما باید در رشته هایی در المپیک شرکت کنیم که شانس داشته باشیم و المپیک جای تجربه اندوزی نیست و نباید بیت المال را حرام کرد و هزار و یک شعار مزخرف دیگر که فقط از همین عده بر می آید .

یاد آن مصاحبه ی شبانگاهی رئیس جمهور افتادم با شبکه سراسری . آن جا که با لبخندی بر لب -- که نمی دانم نشانه تمسخر بود یا بلاهت یا اصلا تو بگو اعتماد به نفس – از مدال هایی می گفت که در این 3 سال کسب شده اند و تعدادشان از تمام مدال های کسب شده در این 30 سال بعد از انقلاب بیشتر بوده است .

و لابد این ها همه از مدیریت ایشان و دوستانشان بوده است !!

نمی دانم الآن چه دارند برای گفتن ؟ خدا کند که این بار تقصیر استکبار جهانی نباشد !! چه خوب است که آقایان کمی از موج پوپولیسم فرود آیند و با علم و منطق صحبت کنند و هر چیزی را دست مایه ی بازی های سیاسی خود نسازند . که روزی دین بازیچه می شود و روزی دیگر ورزش و خود بازی .

امروز صبح برنامه ی « فیتیله » از شبکه دو، آیتمی داشت به نام فیتیل المپیک . شاید دار و دسته ی مدیران رئیس جمهور که آمار مدال ها را به ایشان می دهند، منظورشان قهرمانی در این مسابقه ها بوده است !!

کسی چه می داند !؟  

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در شنبه 87/5/26 و ساعت 8:22 عصر | نظرات دیگران()